𝓜𝓪𝓳𝓸𝔀𝓮 𝓴𝓪𝓵𝓮𝓷𝓭𝓪𝓻𝓲𝓾𝓶

 kliknij

  👇👇👇

𝕂𝕠𝕟𝕤𝕥𝕪𝕥𝕦𝕔𝕛𝕒 𝟛 𝕄𝕒𝕛𝕒

Została uchwalona 3 maja 1791 roku na Sejmie Czteroletnim. Ustawa ta regulowała ustrój prawny Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Była pierwszą w Europie i drugą na świecie nowoczesną konstytucją. Jej najważniejszym zadaniem była reforma systemu politycznego kraju i ograniczenie wolności szlacheckiej.

Wprowadzała w Rzeczypospolitej ustrój monarchii konstytucyjnej. Na jej podstawie przyjęto monteskiuszowski podział władz na prawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, a także zniesiono m.in. liberum veto, konfederacje i wolną elekcję.

 

 

𝕶𝖔𝖓𝖘𝖙𝖞𝖙𝖚𝖈𝖏𝖆 𝖐𝖜𝖎𝖊𝖙𝖓𝖎𝖔𝖜𝖆

23 kwietnia 1935 r. na Zamku Królewskim w Warszawie Prezydent RP Ignacy Mościcki podpisał tzw. Konstytucję kwietniową.
Nowa ustawa zasadnicza przyznawała prezydentowi nadrzędną pozycję wobec innych organów państwa, czyniąc go odpowiedzialnym za jego losy wobec Boga i historii. Zmiana obowiązującej Konstytucji
i wprowadzenie nowych zasad ustrojowych należały do najważniejszych celów obozu sanacyjnego po zamachu majowym.

Art. 2 konstytucji głosił: "Na czele Państwa stoi Prezydent Rzeczypospolitej. Na nim spoczywa odpowiedzialność wobec Boga
i historii za losy Państwa. Jego obowiązkiem naczelnym jest troska
o dobro Państwa, gotowość obronną i stanowisko wśród narodów świata. W Jego osobie skupia się jednolita i niepodzielna władza państwowa".

Konstytucja kwietniowa utrzymywała 7- letnią kadencję prezydenta, jednak w wypadku wojny była ona przedłużana do upływu 3 miesięcy od zawarcia pokoju. Kandydata na urząd prezydenta wskazywało Zgromadzenie Elektorów.

Osłabiony na mocy konstytucji z 1935 r. Sejm wybierany miał być co 5 lat w głosowaniu powszechnym, tajnym, równym i bezpośrednim, ale nie proporcjonalnym. Liczba posłów została zmniejszona do 208.
Senat składać się miał z 96 senatorów: 1/3 z nich powoływał prezydent, pozostali mieli być wybierani w dwustopniowych wyborach. Pozycja Senatu wobec Sejmu została wzmocniona, do odrzucenia senackich poprawek należało uzyskać w Sejmie 3/5 głosów.

Ustawa zasadnicza z 1935 r. pozostawała podstawą prawną działań polskich władz państwowych na emigracji po 1945 r.

 

ℙ𝕠𝕨𝕤𝕥𝕒𝕟𝕚𝕖 𝕨 𝕘𝕖𝕥𝕔𝕚𝕖 𝕨𝕒𝕣𝕤𝕫𝕒𝕨𝕤𝕜𝕚𝕞 𝟙𝟡.𝕀𝕍.𝟙𝟡𝟜𝟛 𝕣𝕠𝕜

 

Niemcy utworzyli warszawskie getto 2 października 1940 roku. Było to największe getto w Europie. W kwietniu 1941 roku za 3 metrowym murem znalazło się ok. 450 tysięcy Żydów. 

Główną przyczyną powstania w getcie była tzw. akcja „Reinhardt”, czyli decyzja o fizycznej likwidacji ludności żydowskiej na terytorium okupowanej Polski w ramach tzw. „ostatecznego rozwiązania kwestii żydowskiej”. Częścią akcji miała być wielka akcja wysiedleńcza, czyli likwidacja warszawskiego getta, która rozpoczęła się 22 lipca 1942 roku. W trakcie paru miesięcy ok. 75% mieszkańców getta zostało wywiezionych i zamordowanych w obozie zagłady w Treblince. Tysiące Żydów zginęło na miejscu, zabitych przez Niemców lub dotkniętych głodem i chorobami.

Powstanie zostało zorganizowane przez dwie konspiracyjne organizacje działające w warszawskim getcie. Jedną z nich była syjonistyczno-lewicowa Żydowska Organizacja Bojowa, drugą syjonistyczno-rewizjonistyczny Żydowski Związek Wojskowy.

Żydowska Organizacja Bojowa to konspiracyjna organizacja powołana przez środowisko lewicowo-syjonistyczne. Jej przywódcą był Mordechaj Anielewicz, a jego zastępcą został Icchak Cukierman. Powstańcy dysponowali bardzo małą liczbą sztuk długiej broni i broni maszynowej. Część broni Żydzi otrzymali od AK, większość kupili na czarnym rynku.

Drugą ważną dla powstania organizacją był Żydowski Związek Wojskowy,którym  dowodził Paweł Frenkel. ŻZW było w posiadaniu pewnej liczby ręcznych karabinów maszynowych, karabinów, pistoletów i dużej ilości granatów.

Niemcy wkroczyli do getta 19 kwietnia 1943 roku, w wigilię żydowskiego święta Pesach.

Gdy Niemcy i kolaboracyjne oddziały wkraczają za mur, podziemne organizacje żydowskie ruszają do walki. Rozpoczyna się powstanie w getcie warszawskim. W kolejnych dniach dzielnica żydowska jest burzona i palona, ludzie kryją się po piwnicach.

Sytuacja żydowskich powstańców i cywili z każdym dniem staje się jednak coraz bardziej dramatyczna. Brakuje broni, amunicji, żywności. Kamienice stoją w ogniu lub zostają zniszczone na skutek ostrzału i bombardowań. 

8 maja w bunkrze przy ul. Miłej 18 życie odbiera sobie Mordechaj Anielewicz – dowódca ŻOB
– i ponad stu jego towarzyszy broni. Niektórzy członkowie sztabu organizacji przedostają się kanałami za mur.

16 maja Jürgen Stroop, dowódca sił pacyfikacyjnych, nakazuje wysadzenie Wielkiej Synagogi przy ul. Tłomackie. W swoim raporcie, do którego załączone zostają zdjęcia z walk w getcie – melduje: "Była żydowska dzielnica mieszkaniowa przestała istnieć!". Ci, którzy nie zginęli w walce, zostają wyłapani i wywiezieni do obozów. W kolejnych miesiącach trwa wyburzanie pozostałości getta.

Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej

 

        

        13 kwietnia 1943 roku w Berlinie ujawniono informację o znalezieniu w Katyniu masowych grobów polskich oficerów zamordowanych przez sowieckie NKWD. Narodowy Dzień Pamięci Ofiar Zbrodni Katyńskiej został ustanowiony 14 listopada 2007 r. uchwałą Sejmu RP. 

       Wiosną 1940 roku NKWD wymordowało z motywów politycznych ponad 21 tysięcy obywateli polskich wziętych do niewoli po agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939. Byli wśród nich oficerowie Wojska Polskiego - wybitni dowódcy i stratedzy, policjanci, urzędnicy, uczeni, profesorowie wyższych uczelni, artyści, lekarze, nauczyciele, prawnicy. 

        Stanowili elitę narodu, jego potencjał obronny, intelektualny i twórczy. Jeńcy ginęli od strzału w tył głowy. Ofiary dokonanej zbrodni były pogrzebane w zbiorowych mogiłach w Katyniu, Charkowie oraz Miednoje. Egzekucje trwały od kwietnia do maja 1940 roku. 

    Związek Radziecki przyznał się oficjalnie do popełnienia zbrodni dopiero po pięćdziesięciu latach od dokonania mordu 13 kwietnia 1990 roku, gdy prezydent Michaił Gorbaczow przekazał prezydentowi Wojciechowi Jaruzelskiemu listy przewozowe NKWD z obozów w Kozielsku i Ostaszkowie oraz spis jeńców obozu w Starobielsku.